Η Ελισάβετ γράφει για την άρνησή της να παντρευτεί και τον εγκλεισμό της στο σπίτι...Είναι συγκλονιστικό να διαβάζει κανείς μετά από τόσα χρόνια την απελπιστική εξομολόγηση μιας γυναίκας για τον εγλεισμό της στο σπίτι, όπως επέβαλλαν οι κοινωνικές συνθήκες της εποχής...
"....Όχι να υπάγω να ησυχάσω, διατί δεν ηθέλησαν οι συγγενείς μου, όχι να υπανδρευθώ, διατί εγώ δεν ήθελα, έπρεπε λοιπόν να μείνω δια παντός εις το σπήτι. Δια παντός εις το σπίτι! Α! τούτος ο στοχασμός με έκαμνε να τρομάζω΄εγώ έβλεπα καλά πως τούτο το σπίτι εξ αποφάσεως ήθελε μου προξενήσει γλίγωρον και κακόν θάνατον. Μέρα και ωύχτα κλεισμένη χωρίς να δύναμαι να πηγαίνω μήτε εις εκκλησίαν, μήτε εις περιδιάβασιν, χωρίς να έχω την παραμικράν ξεφάντωσιν, χωρίς να έχω πλέον ελπίδα για να αλλάξω ζωήν, χωρίς να ακούω άλλην ομιλίαν παρά εκείνην του πατρός μου (επειδή ο αδελφός μου και ο θείος μου ή ολίγον, ή τίποτε συνωμιλούσαν μαζύ με εμάς ταις γυναίκες) ο οποίος άλλο δεν έκανε παρά να λέγη τα πλέον δυστυχισμένα και μελαγχολικά λόγια όπου ποτέ δεν ειπώθησαν, ήσαν όλα πράγματα όπου ποτέ αν ειπώθησαν, ήσαν όλα πράγματα όπου μου έδιναν μίαν μεγαλωτάτην θλίψιν και στενοχωρίαν, πάθη όπου γλίγωρα εξ αποφάσεως έμελλε να με γκρεμνίσουν εις το μνήμα....Δυστυχισμένη Ελίζα! που είναι τώρα εκείνη η ευτυχεστάτη και ενάρετη ζωή, την οποίαν επήγαινες προφθάνοντας με του νοός σου τα μάτια; και σείς, μαύρα μου συγγράματα, που σας αγαπούσα και ήθελα το καλόν σας, ό,τι λογής μία αγαπητή μητέρα θέλει εις τα τέκνα της, έχετε κλεισμένα εδώ μέσα που σας έχω, να χορτάσητε την κοιλίαν των σαράκων.....Εγώ αποθνήσκω , αλλά πόσον ο θάνατός μου ήθελε με λυπεί ολιγώτερον ανίσως ημπορούσα να σας παραδώσω εις κανένα σπουδαίον, εις κανένα που να τιμά και όχι να καταφρονή τα γεννήματα της αγχινοίας!"
