Δεν ξέρω για τα υπόλοιπα ιδιωτικά σχολεία, αλλά μην πάτε στου Ζηρίδη στα Σπάτα.
Καταρχήν να σας ενημερώσω ότι κάθε παιδί μπαίνοντας από την κύρια είσοδο του σχολείου διαβάζει το παρακάτω:
ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ ΖΗΡΙΔΗ
ΕΜΕΙΣ ΧΤΙΖΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΗΓΕΤΕΣ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ (Ουδέν σχόλιον)
Εκεί κυριαρχεί ένα περίεργο καθεστώς: Προς τα έξω το παίζουν δημοκρατικοί και ότι κάνουν ομαδοσυνεργατική διδασκαλία και όταν λείπουν οι γονείς κάποιοι δάσκαλοι χτυπάνε μέχρι και με κλωτσιές τους ζωηρούς μαθητές. Επίσης ο νέος δάσκαλος θεωρείται υπηρέτης των υπολοίπων και παντελώς άσχετος. Δεν πά'να είσαι ευγενικός, χαρισματικός και να διψάς για δουλειά... Ό, τι και να κάνεις επιθεωρείται από ξαφνικούς επισκέπτες την ώρα του μαθήματος οι οποίοι σε "διορθώνουν" επιδεικτικά μπροστά στους μαθητές σου.
Επίσης κάνεις κάθε μέρα σχεδόν σε όλα τα διαλειμματα εφημερία σε ένα προαύλιο στρωμένο με κατάλευκο χαλίκι, όπου καταστρέφεις τα μάτια σου. Εκεί πρέπει να προσέχεις τα παιδιά να μην τρέχουν, να μη σκαρφαλώνουν και γενικά να μην κάνουν τίποτα που θα έκανε ένα παιδί. Την ίδια ώρα κάποιοι άλλοι, παλιοί συνάδελφοι πίνουν τον καφέ τους στο γραφείο των δασκάλων κουτσομπολεύοντας εσένα και οποιονδήποτε νέο συνάδελφο τυγχάνει να έχει το σχολείο, χωρίς ποτέ μα ποτέ να κάνουν εφημερία. Η διευθύντρια δε (αν είναι ακόμα η ίδια) ακολουθεί πιστά τις οδηγίες των γονέων (οι οποίες φυσικά είναι άκρως αντιπαιδαγωγικές πολλές φορές). Σου λέει στην αρχή της χρονιάς να πεις ψέματα για την ηλικία σου στη συνάντηση γονέων όπως επίσης και για τα χρόνια προϋπηρεσίας σου. Οι γονείς δεν έρχονται ποτέ να εκφράσουν τυχόν παράπονα και απορίες τους σε εσένα. Πάνε κατευθείαν στη διευθύντρια η οποία ποτέ δε σου λέει τι προβλήματα υπάρχουν. Αν δε κάποιοι γονείς σε αντιπαθούν (επειδή για παράδειγμα είσαι πολύ νέα ή επειδή φορούσες ορειβατικό μποτάκι στο σχολείο) μπορεί και να σε διώξουν με το επιχείρημα ότι κάνεις διαφήμιση στο ΙΚΕΑ, επειδή ένα κουκλάκι που έφερες στην τάξη έτυχε να το αγοράσεις από εκεί. Κάθε τάξη έχει πάνω από 25 παιδιά, γυρίζεις κατάκοπη στο σπίτι, νιώθοντας χάλια από τα χιλιάδες ψεύτικα χαμόγελα που σου προσφέρουν οι συνάδελφοι πριν σε περιλούσουν πισώπλατα με κάθε είδους "κομπλιμέντα". Επίσης, έχουν φτιάξει οι δάσκαλοι εκεί κάτι άχρηστα βιβλία γεμάτα λάθη, τα οποία χωρίς κανείς να σου το πει, έπρεπε να είχες μυρίσει τα νύχια σου για να καταλάβεις, ότι είναι το βασικό εγχειρίδιο του σχολείου.
Η διευθύντρια του συγκεκριμένου ιδιωτικού σχολείου μου είχε πει πριν φύγω ότι ποτέ δεν θα καταφέρω να γίνω δασκάλα.
Για έναν χρόνο το είχα πιστέψει. Πόνεσα πολύ και η πρώτη μου επαφή με τάξη σε δημόσιο σχολείο μου είχε δημιουργήσει απίστευτο άγχος.
ΕΙΜΑΙ ΤΟΣΟ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΠΟΥ ΔΟΥΛΕΥΩ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ!!!
Σας πληροφορώ ότι είμαι από τις πιο φανατικές δασκάλες που υπάρχουν. Θεωρώ ότι έχουμε την πιο όμορφη δουλειά στον κόσμο!
Τα πράγματα στο δημόσιο σχολείο είναι τόσο απλά... Ό, τι κάνεις εκτιμάται, γιατί ο γονιός δεν νομίζει ότι πάει το παιδί του σε ένα μαγαζί. Στο δημόσιο σχολείο αρκεί η αγάπη που δείχνεις στα παιδιά και οι συνάδελφοι δεν κοιτάνε να σε φάνε (Τουλάχιστον έτσι το έχω ζήσει εγώ στα 5 δημόσια σχολεία που έχω δουλέψει). Το να είσαι νέος δεν είναι υποχρεωτικά κακό. Στο δημόσιο σχολείο επίσης έχεις να κάνεις με παιδιά όλων των κοινωνικών στρωμάτων. Στο δημόσιο σχολείο θα διδάξεις παιδιά Ελληνόπουλα, αλλά και ξένα. Παιδιά χαρισματικά, αλλά και παιδιά με δυσκολίες. Παιδιά από οικογένειες που είναι καλές και παιδιά από δύσκολες οικογένειες. Είναι όμορφο να προσφέρεις σε όλους. Όχι μόνο σε όσους τους περισσεύουν λεφτά....
