Καταρχάς χαίρομαι που 10 χρόνια μετά μπαίνουμε ακόμα στο φόρουμ κάποιες ψυχές. Επίσης χαίρομαι που εμείς που κάνουμε αυτή τη συζήτηση διδάσκουμε ή έχουμε διδάξει από όσο ξέρω έστω μια φορά.
Για να καταθέσω και την προσωπική μου φιλοσοφία, υπάρχει μία ηλικία της ζωής μέχρι την οποία έχουμε σκεφτεί πώς θα θέλαμε να είναι η ζωή μας. Από εκεί και πέρα ξεκινάει το κολύμπι στα βαθιά, ειδικά εάν δεν έχεις κάνει όλα, ούτε καν τα πιο πολλά, από αυτά που φανταζόσουν. Αυτά μάλιστα μπορεί να είναι πράγματα που οι άλλοι θεωρούσαν πως έπρεπε να κάνεις μέχρι μία ηλικία - ειδικά για τους τριαντάρηδες, η κοινωνία έχει ένα πακέτο από στάνταρντς. Έπειτα αναθεωρείς τους στόχους και καταλαβαίνεις ότι το τέλος δεν είναι χρονικό, αλλά αυτό που δημιουργούμε στο μυαλό μας - και χρησιμοποιώ εδώ τη λέξη τέλος με την έννοια του σκοπού. Αν σκεφτούμε τη διττή σημασία της λέξης, πολλές θετικές σκέψεις μπορούν να ακολουθήσουν.
Το επάγγελμα του εκπαιδευτικού το ίδιο πρέπει να είναι δυναμικό. Σκέφτομαι πως έχουμε να αντιμετωπίσουμε πολλές φορές παιδιά από οικογένειες που δεν πέτυχαν σωστά αυτό το "τέλος" που θα έπρεπε να έχει μία οικογένεια, αν έχουμε στο μυαλό μας ότι για την ελληνική κοινωνία πρέπει στα τριάντα να έχει κανείς οικογένεια, δουλειά, να μην πάρει διαζύγιο για να είναι ευτυχισμένα τα παιδιά κ.λπ.
Έχουμε να αντιμετωπίσουμε νέα γνώση, οπότε πρέπει να επιμορφωνόμαστε - κανείς δε μπορεί να πει πλέον "έγινα δάσκαλος, διορίστηκα/βολεύτηκα και τέλος". Εύχομαι βέβαια σε 10 χρόνια από τώρα να έχουν βολευτεί μόνιμα αυτοί που πραγματικά το δικαιούνται και τρέχουν σε διάφορα μέρη της Ελλάδας και δίνουν την ψυχή τους για να διδάξουν ως αναπληρωτές. Ελπίζω να μη σας κούρασα.
Θέμα: Δέκα χρόνια μετά... (Αναγνώστηκε 16936 φορές)